7. ' Kevin cały czas o tobie gada na treningach '

Praca, praca i jeszcze raz praca. Od poniedziałku minęły 3 dni, a ja ciągle siedziałam w domu przed komputerem i poprawiałam zdjęcia z pracy. To było żenujące. Oprócz tego, że ciekawym zajęciem to nie było, to zajmowało strasznie dużo czasu. Nie miałam nawet czasu na to, żeby się z kimkolwiek spotkać. Przez te 3 dni widziałam się tylko z Kevinem, który pomógł mi ogarnąć te wszystkie zdjęcia, oczywiście przy odrobinie śmiechu. Nasze relacje się zupełnie zmieniły. Przede wszystkim lepiej się dogadujemy. Zmieniłam o nim zdanie. Jest bardzo radosnym i sympatycznym człowiekiem. Jednak mimo wszystko dalej mu nie powiedziałam o tym dlaczego wróciłam do Dortmundu i co mnie spotkało. Wtedy na kawie pytał się mnie o szczegóły, ale powiedziałam mu, że dowie się wszystkiego w swoim czasie. Miałam już dosyć siedzenia w domu i pracowania, musiałam w końcu gdzieś wyjść. Do tej pory oprócz Kevina, Marco i Karen udało mi się poznać tylko te osoby które były na spotkaniu u Marco. Najbardziej z nich wszystkich polubiłam Ilkaya. Jednak nie byłam pewna, czy mam się spotkać z osobą której praktycznie w ogóle nie znam. Zresztą nie miałam jak się z nim skontaktować. Karen, niestety wczoraj wieczorem wyjechała z Thomasem do Hiszpanii na wakacje. Dostała urlop dwutygodniowy, Thomas nie maił problemu, też się dogadał z szefem i pojechali odpocząć. Także został mi Kevin albo Marco. Wybrałam Marco, bo z Kevinem się ostatnio widziałam. Zadzwoniłam do niego.

- Halo?

- No cześć Marco. Błagam cię. powiedz, że masz czas, bo nie mam już siły pracować i muszę gdzieś wyjść, a jest już późny wieczór.

- Och, wybacz Lisa, ale wieczór mam zajęty.

- Uuu Reus, czyżbyś sobie kogoś znalazł?

- Nie, nie ważne. No nic innym razem się spotkamy. Trzymaj się.

- Pa. - rozłączyłam się.

Nie wiedziałam o co chodzi. Czyżby Marco ukrywał coś przede mną? Nie to było nie możliwe, przyjaźnimy się od dawna, nie mógłby. No cóż, innym razem się spotkamy. Został mi Kevin. Wybrałam numer i kliknęłam 'połącz'.

- Tak?

- No hej.

- Oo, cześć Lisa. Co słychać?

- Od wczoraj nic się nie zmieniło. W cholerę pracy mam. Dzwonię bo już nie daję rady i muszę się gdzieś wyrwać. Masz trochę czasu?

- No pewnie. To gdzie się widzimy?

- Jakieś propozycje?

- Nie wiem. Może spotkajmy się w parku. W tamtym miejscu co wtedy?
- Dobra. To ja zaraz wychodzę.
- No to do zobaczenia. - rozłączył się.
Zarzuciła na siebie marynarkę. Pasowała mi dziś do stroju. Wzięłam torebkę i wyszłam z domu. Przez chwilę zastanawiałam się na tym, kiedy mam powiedzieć Kevinowi o ciąży, jednak zaraz po tym, przyszła mi na myśl, moja ostatnia rozmowa z Marco. Byłam pewna, że coś ukrywał. Przez tyle lat, jeszcze nigdy się tak nie zachowywał. Musiałam się czegoś dowiedzieć. Możliwe, że Kev będzie coś wiedział. W końcu Marco mówi mu wszystko. Doszłam na miejsce. Drugą alejkę, z prawej strony, ławkę trzecią, oświetlała latarnia. Sylwetka Kevina i jego uśmiech na twarzy sprawiła, że szybko zapomniałam o Reusie.
- Cześć - podeszłam do niego i się uśmiechnęłam. On wstał i mnie cmoknął w polik.
- Ładnie wyglądasz - puścił mi oczko.
- Dziękuję. No to co tam u ciebie słychać? Opowiadaj.
- Wiesz... W sumie to od wczoraj nic się nie zmieniło - usiedliśmy na ławce.
- No tak.
- A ty ciągle z tymi zdjęciami siedzisz?
- No cóż, taka praca. Dobra, ale błagam, nie przyszłam gadać z tobą o pracy, nie?
- No masz rację. Chodź idziemy się przejść.
- A gdzie?
- Tego jeszcze nie wiem - złapał mnie pod rękę i szliśmy przed siebie.
- Kevin właśnie, chciałam się ciebie zapytać, czy Marco może ci dziś czegoś nie mówił?
- Wydaje mi się, że nic ważnego. Gadaliśmy tak jak zawsze. A coś się stało.
- Znaczy, chodzi o to, że dzwoniłam dziś do niego i chciałam się spotkać, on powiedział mi, że nie ma czasu dzisiaj. A kiedy zapytałam sobie, czy może sobie kogoś znalazł on mi na to, że nie ważne. Myślę, że chce coś ukryć.
- Powiem ci, że nic nie wiem. Dlaczego miałby coś ukrywać?
- Nie wiem. Może boi mi się o czymś powiedzieć.
- A domyślasz się o czym?
- Jedyne co mi przychodzi do głowy to to, że ostatnio mówił mi i Karen o tym, że chodzi do jakiegoś klubu.
- Tak wiem o co ci chodzi. Byłem z nim raz, jednak nie zbyt mi się spodobało. Wiesz, siedzisz przy barze, pijesz piwo, czy coś bardziej ostrego, a laski na parkiecie nic innego jak striptiz. Jak widać Marco się do spodobało. Później razy był z Ilkayem, ale z kolei Sili się to nie spodobało. Więc z tego co mi wiadomo chodzi sam.
- No widzisz, to już jeden trop mamy. Mi i Karen powiedział, że był tylko 2 razy.
- Na pewno! On tam prawie co drugi dzień chodzi.
- Wiesz gdzie jest ten klub?
- No jakieś 20 minut drogi stąd.
- Chodź idziemy tam. - pociągnęłam go za rękę, a on zaczął się śmiać - O co chodzi?
- To nie w tą stronę. Tędy - wskazał mi ręką - Ale jesteś pewna? Wiesz, że nie powinnaś. W końcu się przyjaźnicie.
- No masz rację - szliśmy drogą którą wskazał Kevin - Ale, nie sądzisz, że może to być coś poważnego?
- Nie, wydaje mi się, że nie. Może dajmy sobie spokój, co? Wydaje mi się, że Marco nie będzie zachwycony...
- No dobrze, niech ci będzie, ale obiecaj, że czegoś się dowiesz od niego przy okazji, bo mi zapewne nic nie powie.
- Ooo, kogo my tu mamy - obok nas pojawił się Roman Weidenfeller, ze swoją partnerką Lisą Rossenbach. Zawsze uważałam, że była jedną z najładniejszych WAG, miała idealną figurę. I tym razem była śliczna. - No witaj Kevin. Ty to pewnie jesteś Lisa - zwrócił się do mnie.
- Owszem - uśmiechnęłam się
- Kevin cały czas o tobie gada na treningach. - spojrzałam na niego, trochę się zmieszał.
- To może się poznajcie. Lisa to jest Roman i Lisa.
- Witaj imienniczko - Lisa uśmiechnęłam się i podała mi rękę.
- Miło mi - powiedziałam również czule.
- Dobra Kev, to my wam nie przeszkadzamy, idziemy dalej w swoją stronę. Nie przeszkadzamy was - zaśmiał się. Trzymajcie się.
- Miło było poznać! - powiedziałam i ruszyliśmy dalej. - O czym tak im opowiadasz? - wyszczerzyłam się. Złapałam go za rękę i zaczęliśmy bujać nimi w przód i w tył.
- O niczym ważnym.
- Jesteś pewny? Mi się inaczej wydaje.
- Oj, już nie gadaj tyle tylko chodź ze mną. Mam niespodziankę...
- A jaką?
- Niespodzianka to niespodzianka.
- Jedziemy na zakupy?
- Typowa kobieta - westchnął
- Idziemy zagrać mecz?
- O tym nie pomyślałem, ale następnym razem możesz pokazać co potrafisz.
- Lecimy na Hawaje?
- Też nie, coś mniej kosztownego - zaśmiał się.
- Już wiem, idziemy... Och... - nagle poczułam bardzo mocny skurcz w brzuchu. Zwinęłam się w pół.
- Lisa co się dzieje?
- Nic poważnego, po prostu brzuch mnie boli.
- Chodź, usiądziemy - wziął mnie pod rękę i posadził na ławce. Niestety ból nie ustępował. Cały czas bolało i to coraz bardziej. Kevin ukucnął przede mną i położył ręce na moich kolana. Bałam się, żeby nie zobaczył, że miałam brzuch. Zawsze ubierałam coś luźnego.
- Zaraz mi przejdzie.
- Coś ci jest prawda? Wtedy u Marco, nie bolało cię przypadkiem, mam rację?
- Nie, naprawdę nic mi nie jest. O cholera, ugh...
- Dzwonię po pogotowie.
- Nie... Ał.. Nie dzwoń.
- Chyba żartujesz. Poczekaj chwilę - wyjął telefon i odszedł na bok.
Cudownie, naszą 'niespodzianką' będzie pobyt w szpitalu...

~○~

Witam ponownie :) Macie kolejny rozdział. Mam nadzieję że wam się podoba. Ten rozdział dedykuję kochanej Darii ( @Rojsiatko ) Widzisz, Marco przez ciebie znika na noce i nikt nie wiem o co chodzi.. :D Jeśli was zaciekawi to skomentujcie :) Miło było, gdy pod jednym rozdziałem miałam 20 komentarzy *.*